فرمول ساخت خوش بختی

به دست آوردن خوش بختی آن قدر هم ساده نیست چرا که عشق از آسمان به آغوشتان نمی افتد ...

وقتی دو نفر با یک دیگر پیمان زناشویی می بندند، همه کسانی که به مراسم ازدواج شان می آیند به آن ها تبریک می گویند، نظیر به پای هم پیر شوید، الهی خوشبخت باشید؛ و اما این یک پیام ساده نیست و گاهی اوقات اشتباهی را به هم راه دارد، چون زوج ها می اندیشند، خوش بختی یک هدیه الهی است نه چیزی که باید به دنبالش باشند. هر چند با خواندن خطبه عقد، اصطلاحاً مهر دو نفر به دل هم می نشیند، اما این محبت نقطه شروعی برای رسیدن به قله سعادتی می باشد که چندان هم نزدیک نیست. از جمله مواردی که هر زن و مردی باید در ابتدای زندگی از خود سؤال کنند؟ چگونه گی راهی است که در آن قدم می گذارند. آیا برای یک تعامل مشترک آماده ام؟ آیا می توانم بار مسولیت یک خانواده را به دوش بکشم؟ آیا به طرف مقابل تعهد دارم؟ در یک نگاه ساده تمام این جواب ها آری است. ولی با یک بررسی دقیق تر رسیدن به این اهداف ضامنی می خواهد به نام از خود گذشتگی. اگر زوجین خواهان رسیدن به یک خوش بختی پایدار باشند باید سخت بکوشند و نا همواری ها را از سر راه بر دارند. در این راه ممکن است جایی اشتباه شود یا کسی مشکلی ایجاد نماید اما هیچ چیز نباید این دو شریک را از یک دیگر جدا سازد. در طول زندگی، مشکلات گوناگونی وجود دارد و موقعیت های غیر قابل پیش بینی نیز رخ خواهد داد ولی چیزی که موفقیت و یا عدم موفقیت هر فرد را نشان می دهد، نوع برخورد با آن مشکلات بوده و این که چگونه برای برطرف کردن آن ها گام بردارد.

جمله ی امام راحل در هنگام جاری کردن خطبه ی عقد به زوج های جوان، یک راه کار عملی در طول زندگی است. ایشان بعد از خواندن خطبه می گفتند: "بروید و با هم بسازید." این کلام، معنای عمیقی دارد و می توان دو ندا را از آن استنباط کرد. اول این که ساختن به مفهوم سازش داشتن و کنار آمدن با یک دیگر است و دوم ایجاد کردن چیزی که زوج ها باید آن را به دست آورند؛ مانند تفاهم، هم دلی و یک رنگی. در هر حال هیچ کدام از کارها آسان نخواهد بود و زن و شوهرها باید مانند دو معمار توان مند سختی های زندگی را تحمل نموده و خشت خشت سرسرای پیوندشان را با هم دیگر بالا برند؛ کاری که با توکل بر خدا محقق خواهد شد.

منابع این نوشتار محفوظ است.