۴ فروردین

نزدیک عید نوروز بود. طبق معمول همیشگی به سرکارم می رفتم ولی امروز باید کمی زودتر به خانه باز می گشتم تا در تمیز کردن خانه به مادرم کمک کنم. وقتی به محل کارم رسیدم دوستان و همکارانم همه در تکاپوی استقبال از سال جدید بودند. کارم را که آغاز کردم دوستم پریسا پیش من آمد و با حالت خجالت زده ای: گفت که قرار است با یکی از خواستگارهایش به نام فرزاد ازدواج کند و مراسم عقد هم روز ۴ فروردین باشد. او از من خواست تا در مراسم عقدش شرکت کنم؛ من هم که با شنیدن این خبر خیلی خوشحال شده بودم به خاطر این اتفاق به او تبریک گفتم. هنوز چند روزی نگذشته بود که یک روز در محل کارم متوجه شدم که همکارانم مثل همیشه نیستند و همه ناراحت و نگرانند؟ علت را جویا شدم که آنها گفتند: پریسا دیروز در راه بازگشت به خانه تصادف کرده و در بیمارستان بستری شده است. با شنیدن این خبر اشک از چشمانم سرازیر شد ولی با هر سختی بود آن روز را به پایان رساندم. فردا صبح برای ملاقات پریسا به بیمارستان رفتم ولی چون او در ICU بستری بود اجازه ی ملاقات به من نمی دادند. روی یکی از صندلی های بیمارستان نشستم تا کمی استراحت کنم که ناگاه یاد حرف چند روز پیش پریسا افتادم که برای مراسم عقدش مرا با ذوق و شوق تمام دعوت کرده بود. نگاه مهربان و معصومش هنوز در پیش چشمانم بود ولی نمی توانستم برای او کاری بکنم. از طرفی تنها یک هفته دیگر تا مراسم عقدش باقی مانده بود اما پریسا با همه ی آرزوهایش بر روی تخت بیمارستان خوابیده بود. از بیمارستان بیرون آمدم و به خانه بازگشتم، شب با مادر پریسا تماس گرفتم تا از حال او جویا شوم ولی مادرش با شنیدن صدای من شروع کرد به گریه کردن و گفت که پریسا دچار مرگ مغزی شده و دکترها امیدی به سلامتی او ندارند. خیلی ناراحت شدم طوری که آن شب اصلا نخوابیدم. در روز سال تحویل به اتفاق خانواده ام در کنار سفره هفت سین برای سلامتی پریسا دعا کردیم و از خداوند متعال خواستیم تا بار دیگر به او نعمت صحت و سلامتی را ارزانی دارد. خلاصه با صدای انفجار توپ سال جدید آغاز شد و اعضای خانواده عید را به یک دیگر تبریک گفتند. بعد هم طبق معمول هر سال به سر مزار پدر بزرگم رفتیم ... نیمه های شب بود که با صدای تلفن از خواب پریدم و با تشویش و نگرانی گوشی را جواب دادم؛ مادر پریسا بود گریه می کرد و در همان حالت گریه به من فهماند که پریسا به هوش آمده است. خوشحال شدم و همان موقع سجده شکر به جا آوردم. صبح روز بعد برای عیادت با یک دسته گل به بیمارستان رفتم، مادر پریسا تا مرا دید در آغوشم گرفت. او می گفت که دکترها گفته اند که این یک معجزه است. پیش پریسا رفتم ولی او هنوز نمی توانست حرف بزند فقط تا مرا دید لبخندی زد مثل همان لبخندهای همیشگی. چند روزی گذشت تا این که در روز ۳ فروردین مادر پریسا با من تماس گرفت و گفت که برای مراسم عقد پریسا در بیمارستان حاضر شوم. از این خبر خیلی تعجب کردم ولی مادر پریسا گفت که نامزد پریسا این طور خواسته که تاریخ عقد همان ۴ فروردین ماه باشد و این گونه شد که عید آن سال برای من یک خاطره شیرین و به یاد ماندنی باقی گذارد و باعث شد که بیشتر در زندگی خویش تفکر کنم.

چرخ گردون چه بخندد چه نخندد توبخند            مشکلی گـر تـو را راه بـبـندد، تــو بـخـند

غصه ها فانی و باقی همه زنجیر به هم             گـر دلت از سـتم وغـصه برنجد تـو بخـند